Om 7:30 landden
we in Addis Ababa (5:30 in Nederland). Compleet gesloopt na een nacht zonder
slaap. Stephan uiteraard het meest. Wat was die jongen beroerd. Op het
vliegveld hebben we gevraagd naar een medicus. Een dame gaf hem wat om het
vochttekort aan te vullen. Hij mocht het drankje zowaar het vliegtuig mee in
nemen, hoewel normaliter één liter vloeistof niet mag. Na een kort slaapje op
een ligbed in de vertrekhal en wat gebietst witbrood bij een restaurantje,
begon hij zich al wat beter te voelen, hoewel het gevoel als van een natte
krant nog aanwezig was. Ondertussen kwam bij ons de herinnering aan dit
vliegveld op de terugweg naar huis weer levendig voor de ogen.
Nu heeft elk
nadeel zijn voordeel. Voor de security check was het weer de gebruikelijke
puinhoop, die we ons herinnerden van vorig jaar. Eén grote kluwen duwende en
trekkende mensen. Daar zag Ik Stephan nog niet een uur in gaan staan. Dus een
medewerker in een geel hesje aangeschoten en die loodste ons netjes langs deze
bende. Stephan knapte gelukkig zienderogen op en begon weer praatjes te
krijgen. Het laatste deel van de vlucht verliep gelukkig voor hem dan ook goed.
Wel fijn, want dat was ook het enige deel dat het weer licht was en er dus
buiten daadwerkelijk wat van Afrika te zien was.
Van Wenen naar Addis Ababa is toch een aardig stukkie van de aardomtrek |
Netjes op tijd
landden we in Lilongwe. Konden we snel Frank ontmoeten. Dachten we… Maar dan
reken je buiten de Malawiaanse Security… Sinds oktober is er ook daar visumplicht.
Dat betekent dat je voor een transfervisum nu $ 50 per persoon moet aftikken.
En dat ook op de terugreis. En dan kom je de Malawiaanse bureaucratie tegen.
Eerst wil iemand je paspoort zien. Dan nog iemand, omdat je hem toevallig even
aankijkt (dom, niet doen!). Dan krijg je een A4-tje met vragen waar ze je het
hemd van het lijf vragen. Dan naar het eerste loket. Daar wordt het paspoort
nog maar eens en het formulier gecontroleerd en van een stempel (nagenoeg
zonder inkt) wordt voorzien. Dan naar zijn buurman; volgend loket. Daar mag je
betalen. Even opletten dat ze je niet teveel vragen. Andere visums zijn
namelijk nog duurder. Nog een paar stempels op het formulier. Dan naar buurman
nummer 3. Die maakt het visum en zet dat in je paspoort met nog maar eens 6
stempels. Ik moet zeggen, houd je van stempels, dan krijg je waar voor je geld.
Vervolgens naar de immigration, waar vingerafdrukscans worden gemaakt. En
meteen wordt gekeken hoe hard je op dat apparaat kunt drukken, want het touch
screen komt duidelijk niet bij Apple vandaan…
Dan eindelijk ben
je in Malawi en mag je je koffer van de band gaan halen. Denk je. Twee van onze
vier koffers waren er echter niet. Juist die met onze kleding en persoonlijke
spullen misten. De twee koffers met spullen voor Frank en Sandra waren er wel.
Gelukkig hadden we hier al een beetje op geanticipeerd en in onze handbagage
een t-shirt en twee onderbroeken gedaan. Maar we hadden bijvoorbeeld geen
tandenborstel. Dus weer naar een loket, waar ik exact aan moest geven wat voor
koffers het waren, hoe oud, welk merk, het gewicht, etc. Ik mocht Frank er bij
halen als ervaringsdeskundige. Hij gaf zijn Malawiaanse telefoonnummer, zodat
ze nog eens goed konden zoeken en hem bellen als ze terecht waren. In principe
is de luchtvaartmaatschappij ervoor verantwoordelijk dat de koffers op hun
eindbestemming komen. Maar ja, dit is Afrika… Ze mogen onze koffers sowieso
niet over de grens brengen. En je verwacht toch niet dat ze het 500 km verderop
over al die hobbel-de-bobbel wegen je achterna brengen. Omdat dit de vijfde en
laatste vlucht die dag was, zou er ook niets meer komen, zei men. We konden de
volgende dag bellen of er iets was gevonden… In het gunstigste geval zouden we
de koffers bij vertrek weer in Lilongwe aantreffen en ongebruikt mee terug
kunnen nemen. Dachten we.
Al met al heeft
Frank bijna driekwart dag op dat vliegveld gebivakkeerd, eerst om zijn
schoonouders, Sandra’s oom en Nico af te zetten en toen op ons te wachten. En
te wachten…
Uiteindelijk
konden we naar ons gastverblijf gaan. We hebben het genoegen te slapen bij
Daniel, een ex-pat die met Frank en Sandra bevriend is. ’s Avonds zijn we
gezellig met elkaar uit eten geweest bij een klein, gezellig Italiaans
restaurant. Terwijl we lekker zitten te eten wordt Frank gebeld. De koffers
zijn terecht! De volgende ochtend om 8 uur kunnen we ze ophalen. We hadden toch
al besloten, dat we dan maar een dagje langer in Malawi zouden blijven. Jammer
dat we niet op woensdag in Lichinga kunnen zijn, maar ook hier had het nadeel
weer een voordeel.
Uitgeteld bij Daniel op de bank |
Op de weg naar
Lilongwe was namelijk de rechter voorschrokbreker gesneuveld. Afgebroken. Je
snapt niet dat dat kan op die prachtige Mozambikaanse snelwegen… Ze waren dus al met een stuiterend
voorwiel hierheen gekomen en Frank was niet al te enthousiast over het idee om
nog eens 500 km zo terug te moeten. Is uiteraard ook niet erg veilig. Bovendien
is het in Lichinga een enorme uitdaging om aan onderdelen te komen. Dus een
extra dag hier bood ook daarvoor mogelijkheden. Gezien onze toestand besloten
we om 21:00 al naar bed te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten