In tegenstelling tot gisteren hadden we een uiterst productieve dag vandaag. Enerzijds leek het hier wel en bijenkorf - iedereen was met iets bezig - anderzijds leek het hier ook wel op het centrum van Amsterdam: één grote bouwput. Aan de voorkant waren de metselaars bezig met het pleisteren van de muur van de kliniek/behandelruimte van Sandra. Frank had de heren gisteren aangegeven niet tevreden te zijn met het werktempo en die boodschap was blijkbaar overgekomen. Mooi om te zien hoe ze dat pleisteren doen: het materiaal wordt door de een letterlijk tegen de muur gesmeten en door een ander gevlakt. Ook was de timmerman gearriveerd om de deurpost erin te plaatsen. Volgens Frank een van de besten hier in Lichinga. Als hij zou leren om met geld om te gaan zou hij relatief rijk kunnen zijn, maar helaas woont ook hij in een eenvoudig hutje.
Kilo's cement om mee te pleisteren
Voor Frank en mij begon de dag met weer wat materialen halen in Lichinga. Gisteren hadden de metselaars het gepresteerd om de diamant slijpschijf compleet te ruïneren. Die was 2 cm kleiner geworden, bot en dus onbruikbaar. Dus een nieuwe halen, alsmede elektrobuizen waar wel bochten in gebogen kunnen worden en koppelmoffen. Daarna begonnen wij met diverse dingen aan de achterkant van het huis. De haakse slijper hadden we zorgvuldig uit het zicht van de metselaars gehouden, dus ik kon beginnen met een verse schijf om de resterende sleuven in de muur te maken voor de elektrobuizen. Blij dat ik donderdag alles al had uitgedokterd en op tekening gezet. Stephan hielp met het verder uitbikken/vlakken van de sleuven en is later puin gaan ruimen in de kamers en de kelder. Ik vraag me af wie er meer stof veroorzaakte, hij of ik... En Judah was zijn grote helper!
Frank kon wederom het dak op en ging aan de slag met de dakspanten. Ook dat is hier een uitdaging (wat niet!), want het hout wat je koopt is absoluut niet uitgewerkt. Integendeel, het groeit gewoon door als je het water blijft geven. Je koopt geen balken, maat stekken van bomen. Dus met die kromme zooi moet er toch een zo recht mogelijk dak worden geconstrueerd. Het is hem de vorige keer ook gelukt, dus het komt vast nu ook weer goed.
Sandra en Els waren druk in huis bezig, niet in de laatste plaats in de keuken. De reden dat wij zo hard werkten, ligt in de bonus die ons in het vooruitzicht gesteld werd: Els gaat - net als vorig jaar - kroketten maken! Met name Stephan en Frank kunnen niet wachten (ik ben er ook niet vies van).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten